Mobilen, skjermen er ein spegel
eit auge som stirer frå ei svartblank flod
eg legg den vekk
men den svarte flata kviler aldri
den lastar inn i seg dagen, fuglesjelene
nyheitene,
måten blikket mitt glid over saker og ting på
alle bilar
all togn horisonten hadde
ligg og prøver
laste inn i seg Kolsekken i den sørlege himmelkvelven
i all stillheit
klarar det
den ligg og sleng
medan noko hos ekspansjonen av universet
sender og sender berre til denne
Hos Kjartan Hatløy går det ei naturleg line mellom den svarte skjermen i handa til det neste uhøyrlege kneppet i ei supernova, mellom heite maur på tørt lauv til nekropolisen Saqqara i det gamle Egypt. I Menneskedagar tek Hatløy steget vidare frå vårt avgrensa tilvære i kosmos til ein dimensjon attom tid og rom. Og attom, det er her.
