I Noreg som elles i Europa har det vore store endringar i det regionalpolitiske regimet gjennom dei siste tjue åra. For det første har det tidlegare fordelingsregimet heilt klart forvitra. Forvitringa av det etablerte regimet kjem òg til synes gjennom ein sterk reduksjon av midlane til den smale distrikts- og regionalpolitikken. Frå ein retorikk som la vekt på modernisering av utkantane og spreiing av veksten, gjekk ein over til å snakke om lokalt utviklingsarbeid basert på eigne ressursar og kompetanse. Innan EU har regionane fått eit forvaltningsnivå og eit sett av utviklingsorgan dei kan samarbeide med utan å vere avhengige av nasjonalstatane. Dette har gjeve nye impulsar til regional sjølvhevding og regionalt innovasjonsarbeid. Denne utvegen står ikkje til rådvelde for norske regionar. Staten kan i dag ikkje oppfattast som ein forhandlings- og dialogorientert samarbeidspartnar for regionane. Det ser ut til at dei norske regionane må ta på seg denne oppgåva på eiga hand, ikkje berre i konkurranse med, men òg i konflikt med staten. Dei kan berre lykkast i dette dersom dei skaper breie og beredyktige alliansar mellom ulike politiske, sosiale og økonomiske krefter i regionane. Dette er ei stor utfordring, og utfallet er ikkje gitt på førehand.
