Seinmellomalderen har allment sett gjerne vore karakterisert som ei nedgangstid i norsk historie, så også når det gjeld oppfatningar av spørsmålet om korleis det har vore med bruk av skriftspråk i denne perioden. Eit mørkt bilete av skriftkulturen har vore teikna, og ein nedgang i talet på lese- og skrivekunnige har vore framheva. Føreliggjande arbeid ser omatt på overlevert skriftleg tilfang på norsk i tida frå om lag 1350 til om lag 1500. Det gjeld i hovudsak brev med eit rettsleg innhald. Ved å kombinere kvantitative observasjonar med eit nærare tekstleg studium av overlevert tilfang, er det søkt å kome attom det reint kvantitative forhold synest å seia om nedgang og forfall. Ein slik tekstbasert studie av skrift synest å gjera oppfatninga av forfall mindre sikker. Litterariseringsprosessen synest å ha gått sin gang seinmellomalderen igjennom også i norsk samanheng, selv i fråvere av sentrale riksskapande institusjonar. Har litteraturliste.
