«Har vi bruk for oss sjøl lenger? Viss ingen vil ta oss i arbeid, og kjøpa opp den vesentlege delen av vår vaksne tilstand. Viss vi ikkje blir sysselsette. Viss samfunnet likevel går sin eigen gong utan vår innsats. Har vi då bruk for oss sjøl? Har vi noko glede av oss? Kva skal eg eigentleg med meg?» Slike tankar gjer Arthur Sverre seg, ein oppsagt bank kasserar og lykkeleg onanist, som er komen i utakt med kona si. Han må ta ein lang tur inn i seg sjøl, til heimlandet og barndomen, til den første kjærleiken og det første sviket. Kjenslebindingane og løgnene, sjalusien og sidespranga - alt skal på bordet! Trist? Javel, men dette er ingen reprise på den velkjende klagesongen om Mannen. Rune Belsvik er velsigna ærleg, og full av lått og sprelske hugskott også når alt ser svart ut. Ja, ikkje minst då. Kanskje er det likevel von for Arthur Sverre? Han rotar og drikk og drøymer om nakne kvinnekroppar. Han er sjuk etter kjærleik, har alltid vore det, men han er ein god gut: GUTEN SIN.
